“วันอาทิตย์เต็มทุกเที่ยวค่ะ” พนักงานเขาบอกมาอย่างนั้น
ช่วงวันหยุดศุกร์เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา
ผมมีโอกาสได้กลับบ้านนอกเสียที หลังจากห่างหายไปสามสี่เดือน
แต่ผมไม่ได้อยู่ที่บ้านเต็มทั้งสามวันดอก
จองตั๋วช้าไปหน่อย ทำให้ได้รถเที่ยวกลับบางกอกเป็นเที่ยงคืนวันเสาร์
เมืองใหญ่ก็คงเป็นเยี่ยงนี้แหละนะ โดยเฉพาะช่วงวันหยุดเทศกาลยาวๆ สี่ซ้าห้าวัน
แย่งกันไป แย่งกันกลับ ผมจึงคร้านที่จะเดินทางในช่วงนี้นัก
แต่การกลับบ้านนอกเที่ยวนี้ถือว่าเป็นจังหวะที่เหมาะเจาะ
บังเอิญว่า บ้านนอกของเรามีงานเทศกาลพอดี
ซึ่งงานนี้เขาเพิ่งจัดเป็นครั้งแรก
ชื่องานเรียกเสียดูดี “I-san Food & Music Festival 2009”
อ่านว่า อิสาน หรือ อีสาน ไม่ใช่ ไอสาน เหมือนไอพ็อดไอโฟนแต่อย่างใด
งานอิสานฟู้ดแอนด์มิวสิกเฟสติวัลจัดที่สวนสุขภาพบริเวณประตูเมือง
ฝั่งตรงข้ามกับไซส์งานก่อสร้างอาคารเซ็นทรัลพลาซาอันมหึมานั่นเอง
ไหนๆ ก็พูดถึงเซ็นทรัลฯ ผมขอพร่ำเล็กน้อย
กว่าที่เครือเซ็นทรัลฯ จะฝ่าด่านอรหันต์มาก่อสร้างที่นี่ได้นั้น ก็ใช้เวลาหลายปีโข
ผมเองก็ชอบใจ หากห้างใหญ่จากบางกอกจะทำให้เมืองนี้ดูเจริญหูเจริญตาขึ้น
แต่ผมกลับไม่ยินดี เมื่อเห็นอาคารยักษ์ใหญ่ก่อสร้างขนาบชิดเสียจนข่มประตูเมือง
จนเสมือนว่าประตูเมืองเป็นองค์ประกอบหนึ่งของศูนย์การค้า
เห็นเมื่อใด ก็ให้ขุ่นเคืองใจเมื่อนั้น(เชียว)
แต่ตอนนี้ถึงจะเคืองอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์
ผู้มีอำนาจของเมืองเขาตกลงปลงใจกันไปแล้ว
ครั้นจะให้ไปยืนถือป้ายประท้วง ก็เกรงว่าซิสเลอร์อาจจะเดินทางมาถึงช้าไปกว่าเดิม
อย่ากระนั้นเลย พับเซ็นทรัลฯ เก็บไว้ก่อน ไปเที่ยวงานฟู้ดฯ กับผมคงจะดีกว่า จริงไหม
ถ้าจริง ก็ตามผมมาเร็วๆ นะครับ พ่อกับแม่ผมเดินนำไปโน่นแล้ว
ด้านหน้างานเขามีแลนด์มาร์คเป็นกระติ๊บข้าวเหนียวอันเบิ้ม
เบิ้มขนาดไหน ก็ขนาดให้คนปีนบันไดขึ้นไปชมวิวและถ่ายรูปได้
ผมก็ให้พ่อกับแม่ปีนไปเต๊ะท่าบนนั้นนั่นแหละ
ส่วนภายในงานก็แบ่งพื้นที่เป็นหลายโซน
โซนแรกเป็นโซนขายของที่ระลึก
มีน้องๆ หน้าตาละอ่อนมาแบกะดินขายของ
ทั้งตุ๊กตุ่นตุ๊กตา เสื้อยืด โปสการ์ด ดูเข้ากับสมัยดีแท้
โซนต่อไปเป็นโซนขายอาหารที่ระลึก
ก็อาหารแห้ง อาหารเกือบแห้งที่เราซื้อกลับไปฝากใครต่อใครที่เราอยากจะฝากนั่นแหละ
เดินลึกเข้าไปอีกหน่อยก็มาถึงโซนซุ้มอาหารปรุงสำเร็จ
โซนนี้มีหลายซุ้มเลยทีเดียว มีทั้งอาหารอิสาน อาหารภาคกลาง ภาคเหนือ ภาคใต้
และอาหารแบบอินเตอร์เนชั่นแนล (จริงๆ นะ)
ส่วนโซนสุดท้าย เขาจัดเป็นโซนการแสดงดนตรี
อันประกอบไปด้วยเวทีขนาดใหญ่และพื้นที่นั่งชมอันกว้างขวาง
ผมชักชวนพ่อกับแม่ไปอุดหนุนซุ้มอาหารต่างๆ เพื่อกระจายรายได้ และคลายหิว
เมนูแรกที่ผมรีเควสคือเมนคอร์ส ส้มตำปูปลาร้าเสิร์ฟพร้อมปลาเผาและข้าวเหนียวร้อนๆ
พ่อเดินไปเดินมาหลายซุ้ม ได้หม่ำหมู ลูกชิ้นปิ้งและหอยจ้อติดมือกลับมาด้วย
อาหารแซบได้ใจมากโดยเฉพาะส้มตำปูปลาร้า (แซบ มิใช่แซ่บ)
คิดถึงแล้วก็น้ำลายสอขึ้นมาทันที
หลังจากจัดการอาหารคาวกันจบ
เราก็ตบท้ายด้วยไอศครีมกะทิรสชาเย็น ชาเขียว และเผือก อืม…
ด้านโรงแรมระดับห้าดาวของเมือง
เขาก็ขนเชฟมือหนึ่งมาประกวดประชันอาหารสไตล์อิสานฟิวชั่น
ฟังรายการอาหารแล้วอยากลองเป็นกรรมการ
สเต็กข้าวจี่และตำแตงไข่ต้ม ลาบแซลมอน ลาบซี่โครงแกะทอด
รวมทั้งหมกกุ้งมังกรซ่อนมัจฉา(เนื้อปลาแซลมอน)
เห็นผมเปรมกับเรื่องกิน โปรดอย่าเข้าใจผิด
ไฮไลต์ของงานมิใช่เพียงแค่อาหาร
อย่างที่บอก งานนี้งานฟู้ดแอนด์มิวสิก ย่อมจะต้องมีการแสดงดนตรีด้วย
เขามีการประกวดขับร้องลูกทุ่ง ประกวดแบนด์ บางวงมาแนวอินดี้ไปเลยก็มี
แต่ทีเด็ดก็คือ มีดาราดังจากบางกอกมาร้องเพลงให้ฟังกันด้วย
ผมถือโอกาสไปแกร่วแถวขอบเวทีเพื่อถ่ายรูปเหล่าเซเลบอย่างใกล้ชิด
เซเลบคนแรกเป็นนักแสดงจากวิกหนองแขม (ตอนนี้ต้องเป็นวิกมาลีนนท์หรือเปล่า)
อีกคนมาจากวิกหมอชิต ไม่ใช่ใครที่ไหนดอก ก็คนบ้านเดียวกันนี่แหละ
เจ้าโฬมกับเจ้าเวียร์นั่นเอง เขามากันคนละวัน
โฬมมาคืนวันศุกร์ เวียร์มาคืนวันเสาร์
แต่ทั้งสองคนก็เป็นที่นิยมไม่แพ้กัน
น้องๆ เขาร้องเพลงโชว์ได้อย่างมืออาชีพ
ที่สำคัญสปีคซาวน์แทร็กได้ใจมาก
ได้ใจไปทั้งอ้ายลาวทั้งสาวอิสาน
และได้ใจพ่อแม่พี่น้องไปหลายดวงเลยทีเดียว
ผมเองเคยได้ฟังลีลาการเว้าอิสานของโฬมบ้างเหมือนกัน
แต่ยังไม่เคยได้ยินสำเนียงเสียงในฟิล์มจากปากเวียร์
มาคราวนี้เจ้าเวียร์ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง
โอ๊ย ลาวคั่กๆ ทั้งสองคนเลยบักหล่าเอ้ย!
นอกจากร้องเพลงโชว์
เจ้าโฬมก็มีช่วงร่วมเล่นเกมกับผู้ชม
โดยให้บรรดาผู้ชมทายกันเล่นๆ ว่า
ส้มตำไทย ส้มตำปูปลาร้า หรือส้มตำปลาร้า(เฉยๆ)
ส้มตำแบบไหนเป็นที่โปรดปรานของโฬม
มีบางคนบอกว่าเป็นส้มตำไทย
เจ้าโฬมค้อนขวับ “โอ๊ย คือซิได๋กินดอก”
ล่ามแปลแล้วหมายถึงเจ้าโฬมพูดประชด “คงจะได้กินหรอก(นะ)”
ส่วนคิวของเจ้าเวียร์
เขาให้ร่วมโชว์ตำกับเจ้าของแชมป์ส้มตำของงาน
เวียร์ขอให้ใส่พริกเยอะๆ เอาเผ็ดๆ พร้อมกับเปรยว่า
“ปกติกินส้มตำทุกวัน กองถ่ายเขาจะเตรียมให้ทุกครั้ง
เขารู้ว่าถ้าพระเอกเวียร์ไม่ได้กินปลาร้า จะจำบทไม่ได้”
ฮ่าฮ่า ไม่คิดว่าพระเอกทั้งสองจะมีพฤติกรรมคล้ายผมได้ขนาดนี้ อิอิ
ความจริงโชว์ต่างๆ ไม่ได้มีแค่สองลาวบ่าวอิสาน
ยังมีน้องเปรี้ยว เอเอฟสอง พงษ์สิทธิ์ คัมภีร์
และในคืนวันอาทิตย์มีหนุ่มรุจเดอะสตาร์มาให้สาวลาวได้กรี๊ดกันอีกคน
ส่วนนักร้องที่ผมคิดว่าไม่ใช่ลาวก็มีแสตมป์และเซเว่นซีน
เสียดายที่ไม่ได้รอฟังแสตมป์ เพราะมาดึกไปหน่อย
พ่อกับแม่คงไม่ร่วมถ่างตารอแน่ๆ
นอกนั้นก็มีเจี๊ยบ วรรธนา และคนอื่นๆ อีกที่จำชื่อไม่ได้ (ไม่ใช่ลาว เลยไม่ได้จำ ฮ่าฮ่า)
พิธีกรบอกว่า สิงโตมาไม่ได้เพราะติดคิว
ผมเข้าใจดี น้องเขาติดซ้อมละครทุกวัน คงจะเจียดเวลาเดินทางมาถึงที่นี่ได้ยาก
และขอเสียดายอีกทีที่ไม่มีน้องๆ กลุ่มแทททูคัลเลอร์
ไม่งั้นคงได้เห็นอ้ายลาวสาวอิสานกระโดดเหยงๆ โชว์พ่อป้าน้าอาให้ตกกะใจเล่นๆ
กลับมาคราวนี้ ผมรับความรู้สึกภูมิใจในบ้านเกิดไปเต็มๆ
แม้ปกติมันก็มากจนเกือบจะล้นอยู่แล้ว
ก่อนหน้านี้ เคยบ่นกับเพื่อน
“ทำไมบ้านเรา ไม่มีดาราดังๆ อย่างจังหวัดอื่นเขาบ้าง”
ตอนนี้ไม่ใช่แค่ดาราดัง แต่มีทั้งนักร้องดัง และนักกีฬาดัง
ดีใจที่เห็นคนบ้านเดียวกันมีชื่อเสียงโด่งดัง
และวันนี้ยิ่งดีใจที่เห็นคนบ้านเดียวกันอย่างเจ้าโฬมและเจ้าเวียร์
คนที่ยังไม่ลืมบ้านเกิด
คนที่ไม่อายในภาษาถิ่น ภาษาของพ่อและแม่
คนที่ไม่ลืมในความเป็นอิสาน ความเป็นตัวตน
และที่สำคัญ ยังคงไม่ลืมในรสชาดของปลาร้า ฮ่าฮ่า
เห็นทีปีหน้าตุลาคม หากผมยังไม่ลืมปลาร้า
ผมคงจะต้องจองตั๋วกลับบ้านนอกตั้งแต่เนิ่นๆ เสียแล้ว
นัก...รักเดินทาง 
ความเห็นล่าสุด